Angstige o(o)genblikken!

Blijvend blind?

Ik loop naar een vriendin die thuis is vanwege een thuiswerkdag. Zij kan me wel brengen maar niet blijven. Ik heb dus een back-up nodig. Ik bel mijn broer, mijn zus. Beiden in gesprek. Ik probeer een vriendin. Zij neemt wel op, maar zij kan niet mee, omdat zij op haar kleinkind aan het passen is. Op zulke momenten merk ik pas goed dat ik er helemaal alleen voor sta. Het gevoel van gemis viert dan weer even hoogtij.

Ondertussen neemt de pijn in mijn oog alleen maar toe en sta ik stijf van de angst. Want word ik straks blind? Van jongs af aan heb ik namelijk maar één goed oog, het andere is ‘lui’. Hiermee kan ik maar voor 10% zien. Ik ben dan ook als de dood dat mijn goede oog voor altijd een beslagen ruitje blijft.

Geen hand voor ogen

Uiteindelijk helpt mijn broer – na 5 mislukte belpogingen – mij uit de brand. Hij gaat zonder pardon mee naar de oogarts. Daar krijg ik te horen dat ik niet blijvend blind ben. Gelukkig. Alleen een tijdje, omdat mijn ogen fiks ontstoken zijn. Ik moet blijven zalven en druppelen en daarom blijft er nog een tijdje een troebel laagje vocht over mijn ogen liggen.

En dat is erg lastig, merk in mijn dagelijkse bezigheden. Want ik kan praktisch niks meer. Een paar voorbeelden. Lezen is één van mijn grootste hobby’s. Maar ik zie letterlijk geen hand voor ogen. En als ik al een glimp van de pagina zie, dan kan ik het verschil tussen een Q en een L nog niet herkennen. Aan autorijden durf ik deze dagen niet eens te denken. Ik - met mijn beperkte zicht - op de weg. Dat is hetzelfde als je een gekooide leeuw loslaat in een druk winkelcentrum. Supergevaarlijk en oncontroleerbaar. Daarbij komt dat buitenlicht en zonlicht letterlijk oogverblindend is. De meeste dagen breng ik dan ook als een kluizenaar thuis door, afgezien van de vele bezoekjes aan de oogarts.

Rollercoaster van gevoelens

Thuis denk en overdenk ik die hele toestand met mijn ogen. Mijn gevoelens schommelen heen en weer tussen angst (keert mijn zicht ooit terug na de ontsteking), dankbaarheid (wat fijn dat iedereen mij keer op keer naar het ziekenhuis brengt), verwachtingen (de zalf zal vast helpen), vertrouwen (God heeft het goede met de mens voor) en in de put zitten (straks word ik helemaal afhankelijk van anderen). Naarmate mijn zicht beter wordt, druk ik de angst steeds meer naar de achtergrond, hoewel ik nog niet weet waardoor mijn problemen werden veroorzaakt. Dat is afwachten.

Voor nu ben ik vooral dankbaar dat mijn zicht zich bijna weer helemaal hersteld heeft. Ik heb daarom het gezegd: “In het land der blinden is eenoog koning, maar tijdelijk veranderd in: “In het land der blinden is eenoog heel dankbaar!”

Anja de Jong